İnsan hayatı sağlık ve hastalık periyotlarıyla devam eder. Toplumdaki bireyler her zaman hasta olmadıkları gibi, bütün zaman da sağlıklı olmazlar. Bünyemizin sağlıklı olması esas kural olup hasta olması ise arızî-geçici bir durumdur. Hastalık ve sağlık insan için olduğu gibi, savaş ve barış da insan içindir. Hastalık ve sağlık biyolojik bir hadise olup daha çok ferdi ve bireyseldir. Savaş ve barış ise daha çok sosyal bir hâdise olup toplumsaldır. İslâm esaslarına göre barış asıldır, savaş ise geçici bir haldir. Bu sebeple Kuran-ı Kerim’de "Barış yapmak daha hayırlıdır" (1), buyrulmaktadır. Bunun için İslâm kültüründe barış temel bir prensip olarak kendisini göstermektedir (2). Bugünkü anlayışta yani Rönesans medeniyetinin ortaya koyduğu dünya görüşünde ise asıl olan savaştır. Bu anlayışa göre hayat, mücadele, kavga ve çatışmadan ibarettir. Çünkü bu düşüncenin temelinde "insan insanın kurdudur", "Hayat mücadeleden ibarettir" ana fikirleri yatmaktadır. Bu medeniyet milletler arası çatışmaya dayanır. Ekonomi de savaş ekonomisidir.  Devamlı orduların tüketmesi için silah fabrikalarının durmadan çalışması gerekir. Bu gelişmiş ülkeler, sanayileşmiş ülkeler adı verilen memleketlerdeki silah fabrikaları kapatılsa ekonomileri çökecektir. Ekonomiler silah üretmeyi zorluyor, silahlar da savaşı doğuruyor. Çarpık dünya görüşü ve sapık ekonomi anlayışından doğan bu kısır döngü böyle devam edip gidiyor. İslâm'a göre bu yol çıkmaz sokaktır, bu yanlış felsefeler ve ekonomiler terk edilmelidir. Çünkü az önce ifade ittiğimiz gibi Kuranı Kerim barış yapmanın daha iyi ve faydalı olduğunu öğütlemektedir. Bu sebeple savaş, toplumu ve toplumlararası camiayı, devleti ve devletlerarası camiayı meydana getiren bir kurum gibi normal kabul edilemez ve devam ettirilmez.

        Bireyler ve bireyler arası münasebetler dostluğa dayanır. Devletlerarası ilişkiler de dostluk ve barış üzerine kurulur. Düşmanlık üzerine hiçbir şey bina edilemez. Bu Rönesans kültürü, insanlığın 15. asırdan beri sahip olduğu yanlış kültür ve yanlış felsefe olduğu için daha düne kadar dünyamız, birbirine düşman iki kutuplu dünya ve ayrı iki blok idi. Sovyet bloğunun çökmesiyle kutuplardan birisi yok oldu. Ama dünya görüşleri, ekonomi anlayışlaş ve hayat hakkındaki düşünceler henüz değişmedi. Dünya görüşü barışçı değil, çatışmacı olduğu için tek kutuplu dünya yaşayamazdı. Onun için hemen yeni bir düşman icat edilip ortaya çıkarılmalıydı. Bu görev tez elden yerine getirildi. Artık yeni hedef düşman, İslâm ve Müslümanlar kabul edildi. Batı âleminde İslâm’ın batının karşısında olduğu medya tarafından bütün kamuoyuna ilan edildi. Bugün milletler arası coğrafyaya baktığımız zaman bunun delilleri açıkça görülmektedir. Bütün yeryüzünde doğu-batı, güney ve kuzey her tarafta akan kan Müslümanların kanıdır. Daha düne kadar savaştırılan, vuruşturulan yerleri sayarken Eritre, Keşmir ve Filistin diyorduk, buna yeni ilaveler yaparak, Bosna Hersek ve Karabağ,  diyorduk. Bugünlerde ve şimdilerde ise Irak ve yine Filistin diyoruz. Buralarda müslümanların evleri ve barkları yakılıp yıkılıyor, canlar doğranıp hunharca kanlar akıtılıyor. Bunlar başka hiçbir sebepten değil, sadece ve sadece Müslüman oldukları için yapılmaktadır. Hem de tarihte eşine ender rastlanır bir şenaatle yapılmaktadır. Asker ve sivil demeden insanlar asılıp kesilmekte, çarşı pazar demeden bomba yağdırılıp her taraf kana boyanmakta ve hatta daha feci ve daha şenisi Müslüman kadınların ırz ve namusları payimal edilmektedir. Medeni dünya denilen âlem de bu tüyler ürpertici tabloya uzaktan sadece zevk alarak seyir etmektedir.

       İşte böyle bir psikolojik ortamda dünya barışını dile getirmek çok önemlidir. Sevgi dini, barış dini ve rahmet dini olan İslâm'ın dünya barışına yaptığı katkılardan bahsetmek çok anlamladır. İslâm, bu savaş dünyasına barışı getirecektir. Yazın yakıcı sıcağın ortasında kar yağar mı? Allah’ın izniyle yağar. Kışın dondurucu soğuğun ortasından karlar içersinde çiçek açar mı? bi iznillah açar. İşte bugün müslümanlara düşen bu savaş cehenneminin ortasından barış cennetini kurup ortaya çıkarmaktır. Bu ihtiyar dünyamızı barış cenneti haline getirebilmek için takip edilecek yol Kur'an ve sünnette mevcuttur. Yeter ki Müslümanlar. Kur'an ve sünnet bizim her şeyimizdir, diyebilsinler. Bakın sizlere Hz. Peygamber ile bir sahabe Habbab ibn Erett arasında geçen bir konuşmayı Buhari’den aktarmak isterim.

       Hepinizin bildiği gibi Müslümanların Mekke’de müşriklerden çekmediği kalmadı. Onlar sadece inançlarından dolayı işkence görüyor ve zulme uğruyorlardı. Ayetin ifadesine göre Müslümanlar sadece "Rabbimiz Allah'tır” dedikleri için haksız yere yurtlarından çıkarılmışlardı” (3) Böylece her türlü eziyet ve işkence müminlere reva görülüyordu. Yine bir gün Habbab Ibn Erett böyle bir işkenceye maruz kaldı. Dayanamayıp durumu anlatmak üzere Peygamberin evine gitti. Resulüllah'ı evinde bulamadı. Peygamberi aradı sordu ve sonunda ona Kâbe’de kavuştu. Hz. Muhammed Kâbe’nin gölgesinde kaftanını yastık etmiş yaslanıyordu, Habbab yanına yaklaşarak Ya Resulellah!  dedi: "Bu müşriklerden ateistlerden çekmediğimiz kalmadı. Allah'a dua etseniz de bu zulümlerden kurtulsak" diye ricada bulundu. Hz. Peygamber bu ifadelerden biraz rahatsız oldu. Hatta yüzleri kızardı ve konuyla ilgili olarak şöyle buyurdular. "Yemin olsun ki, sizden önceki ümmetler arasında öyle kimseler vardı ki, onlar öyle işkenceler gördüler ki, müşrikler yere bir çukur kazar, kişiyi oraya gömerler, bir testere getirilip başına konulur ve kişi biçilerek iki parçaya ayrılırdı. İşte bu işkence bile o mümini inancından döndüremezdi, Bir başkası için de demir taraklarla etleri ve kemikleri taranır da bu işkence de onu dininden döndüremezdi. Allah'a yemin ederim ki Allah bu İslâm dinini mutlaka tamamlayıp kemale erdirecektir. Her tarafta emniyet, güven ve barış sağlayacaktır. O kadar ki, San'a'dan atına binen bir kimse Hadramut’a  kadar güven içersinde gidecek ve Allah’tan başka hiçbir kimseden korku içinde olmayacaktır. Fakat sizler acele ediyorsunuz"(4).

Buradan da anlaşılacağı üzere İslâm yolda, belde, iş yeri ve pazarda, okul ve kışlada, yani tüm içte ve dışta bütün güvenliği sağlayan bir barış dinidir. Bütün dünyada barış yeniden sağlanacaktır. Ancak Hz. Peygamberin ifadesiyle acele edilmemelidir. Çünkü İslâm, aynı zamanda evrensel bir din olması dolayısıyla millî güvenliği sağladığı gibi ülkeler arası güvenliğin sağlanması hususunda da esaslar getirmiştir. Çünkü İslâm dini tüm insanlığa gelmiş olan bir dindir. Bu hususta Kuran-ı Kerim'de Araf Sure­sinin 158. ayetinde şöyle buyrulmaktadır: "De ki. Ey insanlar, gerçekten ben sizin hepinize, tüm olarak göklerin ve yerin sahibi Allah'ın gönderdiği bir elçiyim, ondan başka tanrı yoktur. O, diriltir ve öldürür, öyleyse gelin Allah'a ve onun ümmi peygamberi olan elçisine inanın ki o peygamber de Allah'a ve onun kelimelerine gönülden inanmaktadır, ona uyun ki doğru yolu bulasınız" (5).

Hz. Peygamberin bütün insanlığa gelmiş bir elçi olduğu hususunda sebe Suresinin 28. ayetinde de şöyle buyrulmaktadır: "Biz seni ancak bütün insanlara müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik. Fakat insanların çoğu bunu bilmezler” (6). Bu ayetlerden açıkça anlaşılmaktadır ki, İslâm evrensel bir dindir, o nedenle hem millî hem de beynelmilel barışın esaslarını getirmiştir. Bu husus İslâm'ın kardeşlik anlayışında da açıkça görülmektedir. Hepinizin bildiği gibi bütün müminler kardeştir. Allah bu iman ve inanç kardeşliğini bildirdikten sonra  "Öyleyse kardeşlerinizin arasında barışı sağlayın" (7), buyurmuştur. İslâm'da kan kardeşliği, süt kardeşliği, din kardeşliği vatandaş kardeşliği ve insanlık kardeşliği olmak üzere beş türlü kardeşlik vardır. Bütün insanlar bir tek ana ve babadan meydana geldikleri için kardeştirler (8). İslâm'a inanmış bütün müminler tüm Muhammed ümmeti de birbirinin din kardeşidirler. Ayrıca Kuranda Nuh, Hûd, Salih ve Lut peygamberlerden gönderildikleri halka karşı kardeşleri diye bahsedilmektedir (9). Hud peygamber Ad kavmine, Salih peygamber de Semüd kavmine gönderilmişti. Ayette "Kardeşleri Salih onlara Allah'a karşı gelmekten sakınmaz mısınız, demişti" (10) buyrulmaktadır. Salih peygamber ise kavmi arasında sadece vatandaşlık ilişkisi vardı. İşte burada bu vatandaşlık ilişkisinden kardeşleri diye bahsedilmektedir. Bu sebeple bütün vatandaşlar birbirlerine kardeşlik bağı ile bağlıdırlar. Onun için de böylece içte barışı sağlama durumundadırlar. İnsanlık kardeşliği anlayışı ile de dıştaki barışı yani dünya barışını sağlanmış olacaklardır.

 Burada İç ve dış barıştan millî ve beynelmilel barıştan söz ederken bir konuya açıklık getirmekte fayda vardır. Millet ve ümmet kerimeleri İslâm düşüncesinde birbirini tamamlayan unsurlardır. Bunlar birbirinin zıddı veya opoziti değildir.

 Bazı çevreler meseleyi çarptırarak millet ve ümmet düşüncelerinin biri diğerini yok ettiğini iddia ediyorlar ki bu yanlıştır ve İslâm'ı anlamamaktır. Vatandaş kardeşliğinden anladığımız gibi İslâm, hem millî; din kardeşliğinden anladığımız gibi, hem tüm İslam aleminin ve son olarak da tüm insanlık kardeşliğinden anladığımız gibi tüm dünya barış düzeninin adıdır. Bu birbirini tamamlayan içice kardeşlikler, bir vücudu meydana getiren organlar gibidir. İşte millet, ümmet ve insanlık da birbirini tamamlayan unsurlardır. Hücreler dokuları, dokular organları, organlarda vücudu meydana getirir, İslâm milletleri Muhammet ümmetini oluştururken, diğer inanç sistemleri de kendi dinlerine dayanan cemaatleri meydana getirirler. Böylece bütün bir insanlık camiası kurulmuş olur.

Biz burada İslâm'da barış vardır, İslâm barış dinidir derken İslam'da savaş yoktur veya savaş haramdır demek istemiyoruz. Ancak burada altını çizmemiz gereken bir husus vardır ki o da şudur: İslâm'da mal için mülk için, toprak veya petrol için savaşmak asla yoktur. İslâm hukukçuları eserlerinde böyle bir savaşın asla caiz olmadığını daha bin sene öncesinden ifade etmişlerdir (11). İslâm'da savaş sebebi, zulmü ortadan kaldırmak ve adaleti sağlamaktır. Hac suresinin 39 ve 40. ayetleri bu prensipleri ifade etmektedir (12). Zaten İslâm, hukukta, ekonomide ve yönetimde adaleti gözettiği için aile ve toplumda, içte ve dışta barışı sağlamıştır. En küçük toplum ünitesi olan aileden başlayarak insanlık ailesine kadar bütün beşeri münasebetlerde doğru kurallar uygulandığı zaman kargaşa ve huzursuzluk olmaz. Fakat insanlar arasında fitne tohumları ekerek milletimizin ve tüm insanlığın huzurunu kaçırarak bu kargaşadan faydalanmak isteyenler olabilir. İslâm'a karşı olan odaklar, müslümanlara düşman olan toplum ve devletler her zaman fitne peşinde koşarak savaş ateşini yakabilirler ve yakmaktadırlar. İşte sadece normal şartlar altında değil, böyle olağan üstü durumlarda bile müslümanlara düşen barıştan yana olmaktır. Çünkü ayette bu hususlar açıkça anlatılmaktadır. "Onlar ne zaman bir savaş ateşi yakmışlarsa Allah onu söndürmüştür. Onlar yeryüzünde bozgunculuk ve anarşi çıkarmak için çalışıyorlar. Allah ise bozguncuları sevmez" (13), buyrulmaktadır.

Batılı bazı yazarlar, İslâm'ın bir savaş dini olup kılıçla yayıldığını söyleyerek iftirada bulunuyorlardı. (14) Oysa İslâm ilk günden itibaren tüm insanlığın mutluluk ve barışı için esaslar getirmiş, savaşı sadece zulmü ortadan kaktırmak için meşru görmüştür. Onların bu iddiaları İslâm'ın sadece fiilin değil, ismine bile ters düşmektedir. Çünkü İslâm kelime olarak selamete ermek ve barışa ulaşmak demektir, İslâm kendisinden önce hiç bir dinin yapmadığını yapmış insanlar arasındaki dil, din, ırk ve renk farklılıklarını kaldırmıştır. "Arabın aceme üstünlüğü yoktur; hepiniz Âdem’den, Adem ise topraktandır” diyerek, insanlar arasında eşitlik ilkesini getirmiştir. Çünkü İslâm kendinden önceki dinler gibi belli bir zamana ve beli bir mekâna ait olan bir kıt'a ve kabile dini değil, milli bir din değil; bütün bir beşeriyeti kucaklayan evrensel, kıyamete kadar baki ebedî bir dindir.

Hz. Peygamber Mekke'den hicret ettikten sonra Medine'de hiç görülmemiş bir şey yaptı. O zamana kadar birbiriyle düşman olarak ayrı ayrı yaşayan halkları barıştırıp birleştirdi. Yahudi, Hıristiyan, müslüman ve putperest cemaatleri Medine Sözleşmesi ile birleştirerek bölgeye barış getirdi (15). Dün Medine Site devletinde bu dört unsuru bir araya getiren İslâm, bugün de tüm insanlığı hak ve adalet çizgisinde barıştırma şansına sahiptir. Çünkü İslâm birey, devlet ve devletlerarası hak ve hukuk prensiplerini getirmiştir. İslâm'ın getirdiği esaslar yürürlükte olmadığı için, dünya kamuoyunda bilhassa ekonomi ve hukuk alanlarında hak ve adalet değil zulüm vardır. Bu da medeniyetin bizzat kendisinden onun felsefesinden ve dünya görüşünden kaynaklanmaktadır. Daha önce de söylediğim gibi bugünkü sistemler çatışmacıdır. O sebeple bu sistemlerin dünyaya barış getirmesi mümkün değildir. Barış ancak İslâm sayesinde gelecektir. Çünkü İslâm evrenseldir, İslâm’ın ekonomi anlayışında üretim ve tüketim alanı bütün yeryüzüdür. Kur'an-ı Kerim'de "Cuma namazı kılındıktan sonra yeryüzüne dağılın ve Allah'ın lütfettiği mallardan nasibinizi arayın" (16), buyrulmaktadır. Tüm dünyada üretilen mallardan bütün insanlığın faydalanabilmesi için İslâm serbestlik getirmiş ve gümrük vergisi koymamıştır. İslam'da gümrük vergisi yoktur. Yani İslâm hem mîllî hem de beynelmilel hukuku, hem millî hem de beynelmilel ekonomiyi hem millî hem de beynelmilel barışı dengelemiştir. Böylece İslâm Hz. Muhammed’in Medine’de yaptığı gibi diğer dinlerden olan insanlarla Müslümanların bir arada barış içersinde yaşayabilecekleri bir dünya önermektedir. Onun için İslâm bayrağının dalgalandığı yerde müslüman, Hıristiyan, yahudi ve putperest bütün insanlar vatandaşlık nimetini birlikte paylaşırlar. İslam yeryüzünde saygın hale geldiği zaman, sadece onun bayrağının gölgesinde değil, tüm dünyadaki insanlar barış içersinde yaşamaya başlayacaklardır.

Netice olarak İslam ve Müslümanlar Batı için bir düşman ve tehdit değil, belki tüm dünya barışına katkıda bulunan bir unsurdur. İslâm'ı kendileri için tehlike görenler dün olduğu gibi bu konuda bugün dâhi yanılmaktadırlar. Düşmanlığa dayalı teoriler, ülkeler  ve kıtalar arası savaşlar, hepimizin müşterek malı olan gezegenimize ve tüm insanlara zarar veriyor. Onun İçin bu senaryolar terk edilmeli. İslâm ve Müslümanlardan uzaklaşmak değil, tam tersine bunlarla kaynaşarak ve hak ve adaletin beşeri münasebetlerde esas kabul edilerek, toplumun hak ve adalet ölçülen üzerine oturtulduğu ve bütün bunların kaynağı dan Kuran-ı Kerim'den faydalanılmalıdır.Gelecekte kurulacak barış medeniyetinin oluşmasında en büyük katkıyı Kuran’ın yapacağına inanıyorum.